Stel je het volgende door, je hebt een psychiatrische aandoening en daardoor ben je verslaafd geraakt en zelfs dakloos geworden. Veel mensen kunnen zich dit niet voorstellen, maar vergis je niet, bijna de helft van alle mensen ontwikkelt ooit in zijn of haar leven een psychiatrische aandoening. En onder hen zijn er 281.000 met een ernstige psychiatrische aandoening. Het komt dus vaker voor dan je denkt. Deze week bracht ik een werkbezoek aan het Optimaal Leven Team in Hoogeveen, waar we spraken over de succesvolle en unieke aanpak die mensen met een psychiatrische aandoening weer perspectief geeft.
Het Optimaal Leven Team bestaat uit verschillende soorten hulpverleners die hun kennis bundelen om mensen met een ernstige psychiatrische aandoening te helpen. Het gaat dan om (voormalige) daklozen, verslaafden of mensen die lange tijd opgenomen zijn geweest. De naam van het team verklapt het doel al: het streven is om deze mensen weer hun draai te laten vinden in de maatschappij zodat de kwaliteit van leven verbetert.
Het bijzondere aan het optimaal leven team is dat de diagnose van de cliënt er niet toe doet. Een teamlid vertelde dat ze bij het maken van een herstelplan begint met de vraag: “wie ben je?” Een logische vraag maar cliënten zeggen vaak: “hallo ik ben Mark en ik ben schizofreen”. Het gevolg van een langdurig zorgtraject is dat mensen zich gaan vereenzelvigen met hun diagnose. Maar je bent natuurlijk niet je diagnose. Je bent net als ieder ander in de eerste plaats een mens, met goede en minder goede kanten, met wensen en verlangens, maar ook met talenten. Het Optimaal Leven Team laat de patiënt weer mens zijn. Laat mensen voelen dat ze er toe doen en dat ze er mogen zijn. Dat dit ongelofelijk belangrijk is voor de kwaliteit van leven spreekt voor zich.
Het project boekt ook zichtbare resultaten. Veel cliënten hebben al snel minder zware zorg nodig en sommigen vinden werk of maken zich nuttig als vrijwilliger. Minder zware zorg betekent ook dat de zorg goedkoper wordt. Een win/win situatie dus. Maar zo eenvoudig is het niet. Er zijn namelijk drie verschillende wetten die allemaal gaan over de zorg. De zwaardere zorg wordt betaald door het Rijk (Wet Langdurige Zorg) en de zorgverzekeraar (de Zorgverzekerinswet). De minder zware zorg komt voor rekening van de gemeente (Wet Maatschapppelijk Ondersteuning). Tussen deze wetten en de verschillende financieringsstromen staan metersdikke muren en dat is een belemmering voor intensief samenwerken. Al vaker wordt in Den Haag gepleit voor het ‘ontschotten’ van deze budgetten. Tot nu toe zonder resultaat. Ik ben blij dat er in Drenthe voor gekozen is om dit geen belemmering te laten zijn bij het samenwerken in het Optimaal Leven Team. Met toewijding en specialistische kennis zet dit team zich met hart en ziel in voor haar cliënten.
